Vergeving
“En als hij zonden heeft gedaan, zal hem vergiffenis geschonken Worden.” Belijdt daarom elkander uw zonden en bidt voor elkander, opdat gij genezing ontvangt. Het gebed van een rechtvaardige vermag veel, doordat er kracht aan verleend wordt.”
Jacobus 5:15-16
Schriftlezing
“Broeders, zucht niet tegen elkander, opdat gij niet onder het oordeel valt; zie, de Rechter staat voor de deur. Broeders, neemt tot een voorbeeld van gelatenheid en geduld de profeten, die in de naam des Heren hebben gesproken. Zie, wij prijzen hen zalig, die volhard hebben; gij hebt van de volharding van Job gehoord en gij hebt uit het einde, dat de Here deed volgen, gezien, dat de Here rijk is aan barmhartigheid en ontferming. Maar vooral, mijn broeders, zweert niet, noch bij de hemel, noch bij de aarde, noch welke andere eed ook. Laat ja bij u ja zijn en neen neen, opdat gij niet onder het oordeel valt. Heeft iemand onder u leed te dragen? Laat hij bidden. Is iemand blij te moede? Laat hij lofzingen. Is er iemand bij u ziek? Laat hij dan de oudsten der gemeente tot zich roepen, opdat zij over hem een gebed uitspreken en hem met olie zalven in de naam des Heren. En het gelovige gebed zal de lijder gezond maken, en de Here zal hem oprichten. En als hij zonden heeft gedaan, zal hem vergiffenis geschonken worden. Belijdt daarom elkander uw zonden en bidt voor elkander, opdat gij genezing ontvangt. Het gebed van een rechtvaardige vermag veel, doordat er kracht aan verleend wordt.”
Jacobus 5:9-16
Boodschap
Vorige week beloofde ik terug te komen op de bespreking van Jacobus 5:14-15. Er is een nadere uitleg nodig over de plaats waar zonden beleden en vergeven worden. Ik zei toen, dat dit niet in een massabijeenkomst moet gebeuren. Hoe kan iemand zijn hart uitstorten en zonden belijden waar talloze mensen getuige van zijn. Daar zijn geen pottekijkers bij nodig, geen ongezonde nieuwsgierigheid. Niet smullen van spectaculaire scènes. De tekst geeft ten eerste aan, dat de goddelijke hulp of genezing wordt ingeroepen door een gelovige, die Christus belijdt als Heer en Heiland. Let wel, Heer staat voorop. Dat betekent, dat HIJ degene is, die het voor het zeggen heeft. Voor hen die dit erkennen is HIJ ook de Heiland, de Verlosser, die kan bevrijden van ziekte en zwakte. Daarbij maakt het niet uit of die kwaal lichamelijk, psychisch of geestelijk is. De Bijbel maakt duidelijk onderscheid tussen ziel en geest. Voordat gebeden wordt en de handen opgelegd, moet de predikant, ouderling, of wie er met de bediening belast is, aan de hulzoekende vragen of er mogelijk sprake van zonde is. Het is mogelijk, dat God Zijn kind op het ziekbed heeft neergelegd vanwege zonde om hem/haar de gelegenheid te geven tot zichzelf te komen en na te denken. De hulpzoekende kan zo druk bezig zijn in het dagelijks leven, dat hij niet tot rust kan komen en zonder ophouden doordraaft. Het kan ook een vlucht zijn. De dagelijkse praktijk bewijst ook, dat mensen pas gaan nadenken als ze uitgeschakeld worden. Dan rijst de vraag naar de zin van de dingen. Dan gaat de hulpbehoevende zich realiseren, dat er meer is dan dit leven en de carrière en wat daar mee samenhangt. In dat geval kan ziekte een zegen zijn. Maar iemand kan natuurlijk ook om andere redenen uitgeschakeld raken. Kortom, iemand kan niet verder zoals hij/zij dat gewoon was. De grootste openheid ontdekte ik onder patiënten in een grote psychiatrische inrichting. Om welke reden dan ook, elke patiënt was zich daar bewust, dat hij het niet had gered. Een ziektegeval kan de inleiding worden voor iemand, die niet gelooft om door innerlijke overtuiging tot geloof te komen. Vroeg of laat komen we God tegen. Wie niet gelooft moet niet denken, dat hij God daarmee ontlopen kan. Pastorale zorg gaat uit van Gods Woord. Hoe is de persoonlijke relatie van de hulpzoekende met God? Als die relatie er niet is, moet daar mee begonnen worden. De vraag is niet of iemand lid van die of die kerk is. Als iemand de hulp inroept, die in de Jacobusbrief bedoeld wordt, ligt daar het begin van het gesprek. Als iemand Christen is, moet de vraag gesteld worden, of er sprake van zonde kan zijn. Dat hoeft niet, maar het kan. Dit is een delicate vraag, waarbij de pastorale zorger niet boven maar naast de hulzoekende gaat staan. Het gaat er om hem te helpen, niet om te oordelen, nog minder om te veroordelen. Dat is zijn taak niet. Het is niet voor niets, dat er een beroep op de oudsten van een Gemeente gedaan wordt. Aan hen worden hoge eisen gesteld. Het moeten geestelijk rijpe mannen met levenservaring zijn, die onder strikte geheimhouding staan. De zondevraag moet gesteld worden.
“Belijdt daarom elkander uw zonden en bidt voor elkander, opdat gij genezing ontvangt.”
Jacobus 5:16
Er moet opening van zaken gegeven worden. Dat kan moeilijk zijn. Maar als daar in gehoorzaamheid naar geluisterd wordt, ontvangt de hulpzoekende vergeving. Onbeleden zonde vormt een obstakel voor gebedsverhoring. Ook de pastorale zorgers zijn ook mensen, die weten wat zonde is en vergeving hebben ontvangen nadat zij hun zonden beleden hebben. Dit is de Bijbelse weg. Het gaat er niet om, dat de oudste in het “ambt.” De Bijbel kent geen ambten; mensen die met geestelijke zorg belast zijn, zijn geen ambtenaren maar hebben gaven ontvangen om verantwoordelijkheden in de Gemeente te dragen. Van hen mag verwacht worden, dat ze een persoonlijke relatie met God hebben, dat ze Gods Woord kennen en een gezond gebedsleven hebben. Voor hen geldt:
“Leg niemand overijld de handen op, heb ook geen deel aan de zonden van anderen, houd u rein.”
1 Timotheüs 5:22
Handoplegging is geen vrijblijvende bezigheid. De praktijk leert, dat het gevaarlijk is zich in haast door wie dan ook de handen te laten opleggen. Het wil niet zeggen, dat een vlotte spreker aan de Bijbelse voorwaarden voldoet. Handoplegging aan de lopende band is een volkomen on-Bijbelse bezigheid. Het mag ook geen eenmansactie zijn. Handoplegging is altijd teamwerk. Als er geen vragen over zonde worden gesteld, moet de hulpzoekende zich de handen niet even laten opleggen. Ze kunnen daardoor ernstige geestelijke schade oplopen. Is sommige gevallen hebben gelovigen na handoplegging om in tongen te kunnen spreken, Gods Woord niet meer kunnen lezen en bidden. Er kan zelfs een occulte binding ontstaan. Het is niet voor niets, dat deze bediening binnen het kader van de Gemeente behoort plaats te vinden. De hulpzoekende en de hulverlener(s) kennen elkaar. In sommige gevallen kan het niet. Bij een Gemeente, die deze bediening niet heeft, klopt men tevergeefs aan. Daarbuiten moet de hulpzoekende goed weten aan wie hij zich toevertrouwt. Samenvattend: Bewuste, onbeleden zonde(n) moet(en) beleden worden, de oudsten bidden voor hem/haar en zalven de hulpzoekende met olie in de Naam des Heren, in het besef en de aanvaarding van: Uw wil geschiede.
Amen.
~Dr. K. van Berghem